بسم الله الرحمن الرحیم
فاطمه یعنی شکوه احمدی جلوۀ حیّ خدای سرمدی
میلاد بانوی نور حضرت فاطمه الزهرا (س) مبارک باد
ای الهه صبر و امید!!
دوباره به سمت تو تمام میشوم، مادر!
پیشانیام، بوسهگاه مهربانیهای توست و دستهایت، سایهبان دلخستگیهایم.
مادر! نمیدانی، گاهی از تمام دنیا دلم میگیرد، اما پیش تو رو نمیکنم تا زخمی بر زخمهای دلت نیفزایم؛ ولی مادر! دل بیطاقتم، در وسعت بیساحل نگاهت، تاب تنهایی را ندارد.
هنوز نتوانستهام یک دل سیر تو را دوست بدارم. تقصیر دلم نیست؛ که طعم عشق تو را نمیشود با واژههای ناچیز «دوستت دارم» چشید.
مادر! هنوز آن قدرها بزرگ نشدهام که عصای پیری تو باشم؛ جوانههای ضعیف وجودم به استواری دستهایت محتاج است؛ من نیازمند توام، مادر!
هر وقت چهرهات خدا گونه میشود، میفهمم که وقت نماز است.
میفهمم که وقت خداست.
میفهمم که حالا دیگر نوبت درد دل کردن تو با خداست؛ در خلوتت پا نمیگذارم، اما با چشمهایی غرق التماس، نگاهت میکنم تا یادت نرود دعایم کنی.
وقتی میخندی، تمام خانه رنگ بهشت میگیرد و بوی بهشت میدهد.
وقتی دلت میگیرد، آسمان در بغض نگاهت جمع میشود، اما نمیبارد.
وقتی خانه از گرمای مهربانیات خالی است، سرما از در و دیوار میبارد؛ انگار نبودنت همه جا را تاریک میکند و آسمان شبهایمان سوت و کور و بیستاره میشود.
فرصت بوسیدن دستهایت را از من مگیر، هر چند که جبران ذرهای از ناسپاسیهایم را نیز نمیکند، اما دلم خوش است به این بوسیدنها.
تمام گلهای سپید باغستانها را به پایت میریزم تا بر چشمهایم قدم بگذاری.
هنوز جای زخمهای دل، در عمق نگاهت پیداست و هر از گاهی، با زلال چشمانت، غبار کدورتهای روزگار نامراد را از دل میشویی و جلا میدهی.
آسمان، به احترام حضور ملکوتی تو تعظیم میکند و فرشتگان، به حرمت مادریات سوگند میخورند.
ای الهه صبر و امید! در امتداد نگاهت، مهربانی تفسیر میشود؛ تو از مهربانی خدایت رنگ و بو گرفتهای.
مادر! مخواه که در وسعت آسمانی تو، بیپر و بال بمانم که تنها امید پروازم تویی.
متن برگرفته از سایت تبیان
حرف دل: یادمان باشد هر آنچه که رنگ و بوی مادرمان زهرا (س) را داشته باشد مولا خوب قبول میکند، پس هر آنچه که امروز میخواهی در زرورق "یا زهرا" بنویس و تقدیم به مولایت (حضرت حجّـت) کن.