کانون مهدویت تسنیم

بسم الله الرحمن الرحیم

باید مهم را فدای مهم تر کرد واز آن برای رسیدن به اهمیت ها وسیله ساخت. ولی، وسیله ی هدایت و قرب و لقاء و رضوان است.حال اگر از ولی کار زمین و زراعت و تجارت را بخواهی، نمی گویم که بهره نمی گیری، ولی بهره بیشتری را از دست می دهی.

از ولی باید کاری را خواست که از دیگران ساخته نیست؛ کاری که از تجربه و علم و عقل و غرایز فردی و جمعی ساخته است، نیاز به این وسایل هدایت و قرب ندارد. که استاد ما می گفت: کار مرجع، ساختن مسجد و مدرسه و بیمارستان و... نیست، اینها کارهایی است که از یک ثروتمند هم ساخته است.کار مرجع، تربیت عالمِ عادلِ عاقل است واین کاری است که از ثروتمندان واز دیگران ساخته نیست.

باید به هر کس در کاری که برای آن ساخته شده وخلقت یافته، توسل جست وبهره گرفت واز امکانات و نیروها، بی حساب و کتاب و با چشم بسته، برنداشت که چه بسا توسل ها، اهانت باشد وهتک حرمت باشد وباعث دوری ومحرومیت باشد.

تو می آیی

علی صفایی حائری

بسم الله الرحمن الرحیم

من رنج توام

می دانم.

می دانی.

اگر بمانم رنج گندیدن،

اگر بیایم رنج تنهایی را با خود دارم.

در باغ دست های من یک برگ سبز نیست.

در دریای دل شکسته ام یک موج شوق نیست.

در آسمان سینه ی تارم، حتی فروغ یک ستاره نیست.

من آمده بودم تا در حضورتو

به این همه «نیستی» هستی ببخشم

اکنون ببین که هستی من دود می شود.

ای عشق

ای بهار،تمامی رنج ها سزای من است.

اما یک رنج در دل من شور می زند.

رنج من ، رنج من نیست.

من رنج توام.

می دانم.

می دانی.

ع.صاد

بسم الله الرحمن الرحیم

با توجه به آنچه در مطالب قبلی زن آنگونه که باید باشد، گفته شد؛ زن ومرد باید از منیت ها آزاد شوند تا توحیدی شوند وبا جدا شدن از منِ خود، به وجودی برتر اتصال یابند.ازدواج بستری است تا این رهایی را آسان تر وامکانش را مهیاتر کند. با ازدواج برای زن وشوهر زندگی جدیدی بوجود می آید وعملا وارد ساحت دیگری می شوند که قبلا در آن ساحت نبوده اند وبر اساس نظام حکیمانه خداوند نسبت به هم عُلقه پیدا می کنند. اولین نتیجه ازدواج این است که انسان، دیگر برای خودش نیست. در واقع با ازدواج یک حلقه ی توحیدی شکل می گیرد.توحید خانواده به معنای نفی فردیتِ فرد در جمع است؛ به این معنا که در خانواده توحیدی دیگر شما نمی توانی خودِ فردی ات باشی واگر بر منیت خود اصرار بورزی زندگی را هم برای خود جهنم ساخته ای وهم برای دیگران.اساسا هر کس به اندازه ای در خانواده اش خوشبخت است که توانسته باشد در مقابل هسته خانواده به نفی خود فردی دست یابد.یعنی در راستای حکم خداوند هر یک از زن ومرد  امیال فردی خود را برای یک هدف بزرگتر نفی می کنند وهر یک دغدغه کمال دیگری را دارد و سود خود را در تعالی دیگری می جوید.

خداوند برای اینکه دل مارا در کثرت ها وتضادها به توحید برساند، بستر خانواده را فراهم می کند.اما گاهی زن وشوهر با پذیرش حاکمیت رأی ونظر یکی هم به خود وهم به همسر خود بزرگترین ظلم را می کنند.در حالت مردسالاری مردها عملا به جای ایجاد هسته ی توحیدی خانواده، خواسته ی خود را حاکم می کنند وزندگی را نابود می کنند وبا پذیرش زن سالاری نیز بارشد منیت زن او را نابود می سازند.این است که هر کدام از زن ومرد شدیدا در راستای رشد فردیت یک خودِ فربه پیدا کرده اند واز طرف دیگر معنای زندگی توحیدی را گم کرده اند.

در خانواده توحیدی تواضع در مقابل حق همسر بسیار نجات دهنده است چون تکبر را می شکند.اما تواضعی که فرهنگ لیبرالیسم در مقابل زنان پیشنهاد می کند عملا یک نوع ذلت است وتوحید خانواده را از بین می برد.با این نگاه می توان مفهوم این سخن پیامبر(ص) را درک کرد که "هر کس ازدواج کند نصف دین خود را به دست آورده پس باید برای نصف دیگر دینش تقوی پیشه کند." توحید یعنی خودت را نفی کن تا خدا را جای آن بیابی وکسی که ازدواج توحیدی داشته باشد نصف این راه را پیموده است وخود را نفی کرده است و نصف دیگر راه می ماند. از این رو جهاد زن شوهر داری می شود چون او با نفی خودش ورعایت حقوق همسرش احیا می شود .پیامبر می فرماید اگر بنا به سجده بود به زن می گفتم تا به شوهرش سجده کند از آن جهت که پذیرای مدیریت او باشد وبا این پذیرش  خودش را در هسته ی توحیدی خانواده فانی کرده وحیات معنوی اش را احیا کند. بنابراین همسر هر کس موجب آرامش اوست، برای اینکه متذکر حیات توحیدی جاری در خانواده است.

زن آنگونه که باید باشد

اصغر طاهر زاده

بسم الله الرحمن الرحیم

مدت هاست چشم زمین وزمان به در است ونگاه منتظر جهان به دنبال نشانه ای که نوید طلوع حقیقت ناب را بدهد،خیره مانده است.آیه ها حقیقت آمدنش را فریاد می زنند؛که او بهتر است برای شما اگر «عاشق» باشید.(1) وحالاکه جسم ظاهر او در مقابل چشم ظاهر تونیست، جور هندوستان بکشی وعشقت را اثبات کنی.

مجنون در پی بوی لیلی نشان واثر از او می جوید. آیه ها می گویند او بوی خوش معشوق است که عاشقان را در جاده ی دلداگی هادی است.(2)آیه ها حتی آمدنش را سوگند می خورند(3) که او آب حیات شماست وباید عطش نبودنش که به جانت افتاد؛ سیراب شدن جز با اورا نخواهی تا بنوشانندت.(4)

مضطری است که چون بخواهد،اجابت است که سرازیر دست های بلند شده اش می شود(5) ووصول به حقیقت این مضطر جز با اضطرار نیست؛ تابی تاب ونا آرام حضورش نشوی،دور افتاده ای،غریب مانده ای ونمی رسی.

آیه ها هر کجا می خواهند نوید بدهند که تنها گذرگاه به سر منزل مقصود همین است، تا آنها که پابرهنه ونالان در راهند؛نلغزند،جان بگیرند وشتاب کنند، آمدن او را فریاد می زنند.(6)

او کانون این هستی است،و پرتو ها که به سوی او همگرا شد؛آنوقت است که همه جا نور است ویک حقیقت همه ی پوچی ها را محو می کند.(7)

آیه ها،تمام آیه ها، آمدنش را فریاد می زنند. حالا باید کسی باشد که گوش شنوایی برای این فریادها شود؛تا فریادها عشقی در او بوجود بیاورد و این عشق او را مضطر کند واین اضطرار به تکاپو وحرکت بیانجامد وبالاخره حضور حقیقت او را بتواند در تمام ثانیه ها ببیند.

گوش های شنوا که زیاد شد،وقت ظهور است؛ همان آمدنی که آیه ها فریادش می زنند.

1.بقیة الله خیر لکم ان کنتم مومنین

2.هدی للمتقین الذین یومنون بالغیب

3.والفجر ولیال عشر والشفع والوتر

4.قل أرایتم ان اصبح ماءکم غورا فمن یاتیکم بماء معین

5.امن یجیب المضطر اذا دعا ویکشف السوء

6.ان الارض یورثها من یشاء من عباده

7.الذی ارسل....لیظهره علی الدین کله