بسم الله الرحمن الرحیم
یادداشت هفتم حیا:حیای خدا و اولیای الهی
صفت "حیا" در اصل ازآن خداست؛خداوند حیا می‌کند و اهل حیا را دوست دارد.انسانی هم که این صفت را در خود ایجاد کرده،در حقیقت آن را از خداوند متعال کسب کرده است و در واقع فلسفه‌ی خلقت انسان این است که مجمع صفات الهی شود و آینه‌ی صفات او گردد.
در روایات،در زمینه‌ی حیای خداوند به چند مطلب بر می‌خوریم:1)حیا از رد کردن بندگان:به تعبیر امام باقر(ع)،هیچ بنده‌ای دست خود را به سوی خداوند دراز نمی‌کند جز اینکه خداوند حیا می‌کند آن دست را خالی برگرداند تا این که خداوند از فضل و رحمتش او را بهره‌مند سازد.
2)حیا از محاسبه‌ی اعمال:امام باقر(ع)در این رابطه می‌فرمایند:«خداوند به حضرت موسی(ع) در کوه طور فرمود:...اما کسانی که با پرهیز از حرام‌ها به عبودیت من بپردازند،اگرچه در مورد سایر مردم از اعمالشان بازخواست می‌کنم،از چنین کسانی سوال نمی‌کنم؛چرا که از آنها حیا دارم.»
نمونه‌هایی از حیا در سیره معصومین(ع):
حیای حضرت زهرا(س):روزی حضرت علی(ع)به حضرت زهرا(س) می‌فرمایند:غذایی در خانه هست؟حضرت جواب می‌دهند:خیر،در خانه چیزی نداریم.بچه ها ومن چیزی نخورده ایم.امام می‌فرمایند:پس چرا به من نگفته‌ای؟حضرت زهرا(س)پاسخ می‌دهند:من از خدا حیا می‌کنم که چیزی از تو بخواهم و تو نتوانی انجام دهی.
حیای امام حسن(ع):ایشان می‌فرمایند:«من از پروردگارم حیا می‌کنم از اینکه به ملاقات با او برآیم در حالیکه با پای پیاده به خانه‌اش نرفته‌ام»؛لذا،بیست مرتبه با پای پیاده به مکه رفته‌اند.
حیای امام زمان(عج):ابراهیم بن مهزیار در توصیف چهره و حالات امام زمان می‌گوید:«من،زیباتر و با وقارتر و با حیاتر از او نمی‌شناسم.»
برگرفته از کتاب حیا دکتر بانکی
