بسم الله الرحمن الرحیم
طبق آیه ی ۱۱۳ سوره ی صافات فرزندان حضرت ابراهیم علیه السلام یا محسن هستند یا ظالم. و طبق آیه ی ۱۲۴ سوره ی بقره عهد امامت به فرزندان ظالم آن حضرت نرسیده و نتیجه میشود که همه ی انبیا و اولیا ی الهی که از نسل آن حضرتند امام نیز میباشند.
پس از پیامبر خاتم مقام ولایت و امامت به امامان معصوم رسید. گرچه به ائمه وحی تشریعی نمیشود اما ایشان دارای ولایت تشریعی و ولایت باطنی و سرپرستی امت طبق آیه ی ۵۵ سوره ی مائده میباشند.
خداوند پذیرش حکم و فرمان امام معصوم را همانند پیامبر بر همگان واجب کرده(سوره احزاب آیه ۳۶)
این سلسله از نبی اکرم شروع و به حجت بن الحسن عسکری عجل الله تعالی فرجه الشریف ختم میگردد.
همانگونه که پیامبران، پیامبر قبلی را تایید و به پیامبر بعدی را به مردم بشارت می دادند، ائمه ی معصوم نیز مردم را به امام پس از خود بشارت می‌دادند. اما بشارت ائمه به وجود مبارک ولی عصر منحصر به فرد است.
هیچ یک از فرق اسلامی در ضرورت وجود امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف اختلاف ندارند اما در نسب ایشان اختلاف هست . بسیاری از روایات اسلامی تاکید کرده است که ایشان از نسل علی بن ابیطالب علیه السلام هستند و شیعیان معتقدند که ایشان فرزند امام حسن عسکری علیه السلام میباشند.
حضرت ولیعصر عج الله تعالی فرجه الشریف در شب نیمه شعبان دیده به جهان گشودند. این شب طبق روایات عدیده ای از معصومین فضیلت شب قدر را دارا میباشد و اعمالی که در این شب سفارش شده شباهت های زیادی به اعمال شب قدر دارد. همچنین تاکیدات زیادی بر آمرزیده شدن گناهان در این شب و همچنین رقم خوردن تقدیرات عالم در این شب،شده است
همانگونه که میدانیم قرآن و عترت دو همتای غیرقابل تفکیک از یکدیگرند که قرآن تجلی کتاب تدوینی خدا و انسان کامل تجلی کتاب تکوینی اوست و همانگونه شب نزول قرآن در ماه رمضان، شب قدر محسوب میگردد، شب تولد انسان کامل نیز همطراز با شب نزول قرآن فضیلت شب قدر را دارا میباشد.
یکی از احادیث معروف در باب شناخت امام زمان حدیث "من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه"( هرکس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلی مرده است) است.
غیبت طولانی حضرت برای بسیاری از افراد دشوار می آید و ممکن است شک و شبهه ذهن بسیاری از مردم را مسموم کند. شناخت ولی خدا و امام عصر تنها راه نجات است. همانگونه که امام صادق (ع) به زراره فرمودند که در عصر غیبت پیوسته دل به این دعا مشغول دار: "اَللّهُمَّ عَرِّفْنى نَفْسَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى نَفْسَکَ لَمْ اَعْرِف نَبِیَّکَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى رَسُولَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى رَسُولَکَ لَمْ اَعْرِفْ حُجَّتَکَ اَللّهُمَّ عَرِّفْنى حُجَّتَکَ فَاِنَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنى حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دینى "
دعا تنها مجموعه ای از الفاظ برای خواندن و درخواست کردن نیست بلکه معانی ارزشمندی در آن نهفته است. برای شناخت مقام والای امامت و امام عصر نیز باید در دعاها و زیاراتی که از خود ایشان یا سایر ائمه تامل کرد.
شناخت امام زمان مراتبی دارد که برترین آن معرفت معنای حقیقی امامت و شناخت حقیقت ولایت است.
در حدیثی نقل شده که "اعرفوا اللهَ باللهِ و الرسولَ باالرساله و اولی الامر بالمعروف و العدل و الاحسان"
اگر کسی معروف شناس باشد حقیقت آن را در ولی امر میبیند همانطور که شناسنده ی عدل و احسان آن را در سیره ی امام مشاهده میکند و در می یابد که او صاحب مقام ولایت است.
سودمندترین راه شناخت خداوند و ائمه راه قلب است که نیاز به دانستن اصطلاحات فلسفی و کلامی ندارد و هدایتی همگانی و همیشگی است.
طبق حدیث ثقلین قرآن و عترت هردو دارای حقیقت یگانه ای هستند که قرآن وجود تدوینی عترت و عترت وجود تکوینی قرآن است. عترت همه ی کمالات قرآن را دارا میباشد و هرنقصی که از ساحت قرآن به دور باشد، عترت نیز از آن عاری است.
پس برای پیمودن راه هدایت نه قرآن به تنهایی و نه عترت به تنهایی کارسازست. بلکه حضور هردو واجب است.
از موارد هماهنگی قرآن و عترت بی همتا بودن هردو میباشد. همانگونه که هنوز کسی نتوانسته بدیلی برای قرآن بیاورد، هیچ کس نیز همپای عترت در مرتبه ی مظهریت تام اسما الهی و در شدت ظهور آنها نبوده.
همانگونه که طبق آیه ۲۴ سوره ی انفال وحی و نبوت زنده کننده ی جوامع انسانی هستند، پاسخ به ندای عترت نیز عامل حیات بخش انسان هاست.
امام پیشوای عقاید و اعمال امت است. یعنی هر عقیده صحیحی از هر معتقدی ماموم اعتقاد امام است . به طور مثال اگر کسی نماز را اول وقت ادا کند در عمل به امام خویش اقتدا کرده است.
امام رضا علیه السلام میفرمایند که ایمان مومن هنگامی کامل میشود که سنت خدا، سنت رسول خدا و سنت ولی خدا را در خویش احیا کند.
کارهای امام، پیامبر و خدا الگوی اهل ایمان است و ایمان مومن وقتی کامل میشود که کارهای رسول و امام را ببیند و آنها را متناسب با ظرف خویش و نشئه امکان انجام دهد.
امام مظهر اسم حی الهی است و چون حیات مبدا علم و قدرت است و علم خداوند شهودی است او نیز شاهد اعمال امت است و به همه ی کارهای آنان آگاه است. او چونان احاطه ی جان بر بدن به تمام شئون انسان ها احاطه دارد. این نکته ی فاخر را که امام جان جانان است را میتوان از آیه ی "النبی اولی بالمومنین من انفسهم" برداشت کرد.
